प्रथमत: खूप दिवस ब्लॉग पोस्ट न लिहिल्याबद्दल क्षमस्व. काहीतरी नवीन लिहिण्याचा प्रयत्न करतोय. आवडलं तर जरूर कळवा.
अलीकडे (म्हणजे जवळपास वर्षभरापूर्वी) भारतात असताना एक संगीत नाटक बघण्याचा योग आला - 'संगीत कुलवधू'. ज्येष्ठ गायिका अभिनेत्री ज्योत्स्ना भोळे यांच्या जन्मशताब्दी वर्षाचे औचित्य साधून तब्बल ७० वर्षांनी पुन्हा २३ ऑगस्ट २०१३ रोजी ह्या नाटकाचा पहिला प्रयोग झाला. तेव्हापासून बघण्याची नितांत इच्छा होती, ती शेवटी ६ जानेवारी २०१४ रोजी यशवंतराव चव्हाण नाट्यसंकुलात पूर्ण झाली.
ज्येष्ठ नाटककार मो. ग. रांगणेकर लिखित ‘संगीत कुलवधू’ नाटक १९४२ मध्ये रंगभूमीवर आले होते. विषयाच्या वेगळेपणाने आणि सुंदर पदांमुळे ते गाजले.
महाराष्ट्र कल्चरल सेंटरच्या वतीने हे नाटक नव्या संचात सादर होत आहे. नायिकेची (भानू) भूमिका सावनी कुलकर्णी तर नायक (देवदत्त) श्रीरंग भावे याने रंगवला आहे. संगीत मार्गदर्शन राजीव परांजपे यांचे आहे. मूळ नाटकाला मा. कृष्णराव यांनी संगीत दिले होते.
वैयक्तिक मत सांगायचे झाल्यास नवीन संगीत कुलवधू हे भरपूर प्रशंसा करण्याजोगं आहे. संवादफेक आणि गायन खूपच सुंदर आहे. पतीच्या पाठीशी खंबीरपणे उभी राहणाऱ्या पण तरीही पत्नीचा उत्कर्ष सहन न होणाऱ्या पतीची हि गोष्ट आहे. नाटकातील सर्वच पात्रांनी खूप नैसर्गिक अभिनय केला आहे. ह्या नाटकाची गंमत अशी आहे कि, मा. कृष्णराव यांनी मूळ संगीत देताना पारंपारिक संगीत नाटकाचा बाज बदलून थोडा भावगीतांचा रंग भरला होता. सावनी आणि श्रीरंग यांनी 'बोला अमृत बोला', 'क्षण आला भाग्याचा', 'मनरमणा मधुसूदना', 'भाग्यवती मी त्रिभुवनी झाले', 'कितीतरी आतुर प्रेम आपुले', 'कटू भावना', 'का वदती अशा वचना' हि पदं कमाल गायली आहेत पण त्यात मला श्रीरंगने म्हटलेली 'कितीतरी आतुर प्रेम आपुले', 'कटू भावना' आणि सावनीने म्हटलेलं 'क्षण आला भाग्याचा' हि पदं विशेष भावली. उत्तम व्यतीत केलेली संध्याकाळ म्हणून मी ह्या नाटकाचा उल्लेख करेन. नाटक संपल्यावर श्रीरंग बरोबर संवाद साधण्याचाही योग जुळून आला.
हे अतिशय स्तुत्य आहे कि अधिक संगीत नाटकं रंगभूमीवर परत येत आहेत. १९८५ साली जन्म झाल्यामुळे खूपच थोड्या संगीत नाटकांचा आस्वाद मला घेत आला आहे, पण संगीत कुलवधूसारखी अनेक नाटकं सादर व्हावीत आणि संगीत नाटकांचा तो सुवर्णकाळ तो सुवर्णकाळ परत याव्हा हीच इच्छा आहे.
ह्या नाटकातील पदांसाठी 'आठवणीतील गाणी' ह्या संकेतस्थळाला भेट द्यावी.
अलीकडे (म्हणजे जवळपास वर्षभरापूर्वी) भारतात असताना एक संगीत नाटक बघण्याचा योग आला - 'संगीत कुलवधू'. ज्येष्ठ गायिका अभिनेत्री ज्योत्स्ना भोळे यांच्या जन्मशताब्दी वर्षाचे औचित्य साधून तब्बल ७० वर्षांनी पुन्हा २३ ऑगस्ट २०१३ रोजी ह्या नाटकाचा पहिला प्रयोग झाला. तेव्हापासून बघण्याची नितांत इच्छा होती, ती शेवटी ६ जानेवारी २०१४ रोजी यशवंतराव चव्हाण नाट्यसंकुलात पूर्ण झाली.
ज्येष्ठ नाटककार मो. ग. रांगणेकर लिखित ‘संगीत कुलवधू’ नाटक १९४२ मध्ये रंगभूमीवर आले होते. विषयाच्या वेगळेपणाने आणि सुंदर पदांमुळे ते गाजले.
महाराष्ट्र कल्चरल सेंटरच्या वतीने हे नाटक नव्या संचात सादर होत आहे. नायिकेची (भानू) भूमिका सावनी कुलकर्णी तर नायक (देवदत्त) श्रीरंग भावे याने रंगवला आहे. संगीत मार्गदर्शन राजीव परांजपे यांचे आहे. मूळ नाटकाला मा. कृष्णराव यांनी संगीत दिले होते.
वैयक्तिक मत सांगायचे झाल्यास नवीन संगीत कुलवधू हे भरपूर प्रशंसा करण्याजोगं आहे. संवादफेक आणि गायन खूपच सुंदर आहे. पतीच्या पाठीशी खंबीरपणे उभी राहणाऱ्या पण तरीही पत्नीचा उत्कर्ष सहन न होणाऱ्या पतीची हि गोष्ट आहे. नाटकातील सर्वच पात्रांनी खूप नैसर्गिक अभिनय केला आहे. ह्या नाटकाची गंमत अशी आहे कि, मा. कृष्णराव यांनी मूळ संगीत देताना पारंपारिक संगीत नाटकाचा बाज बदलून थोडा भावगीतांचा रंग भरला होता. सावनी आणि श्रीरंग यांनी 'बोला अमृत बोला', 'क्षण आला भाग्याचा', 'मनरमणा मधुसूदना', 'भाग्यवती मी त्रिभुवनी झाले', 'कितीतरी आतुर प्रेम आपुले', 'कटू भावना', 'का वदती अशा वचना' हि पदं कमाल गायली आहेत पण त्यात मला श्रीरंगने म्हटलेली 'कितीतरी आतुर प्रेम आपुले', 'कटू भावना' आणि सावनीने म्हटलेलं 'क्षण आला भाग्याचा' हि पदं विशेष भावली. उत्तम व्यतीत केलेली संध्याकाळ म्हणून मी ह्या नाटकाचा उल्लेख करेन. नाटक संपल्यावर श्रीरंग बरोबर संवाद साधण्याचाही योग जुळून आला.
हे अतिशय स्तुत्य आहे कि अधिक संगीत नाटकं रंगभूमीवर परत येत आहेत. १९८५ साली जन्म झाल्यामुळे खूपच थोड्या संगीत नाटकांचा आस्वाद मला घेत आला आहे, पण संगीत कुलवधूसारखी अनेक नाटकं सादर व्हावीत आणि संगीत नाटकांचा तो सुवर्णकाळ तो सुवर्णकाळ परत याव्हा हीच इच्छा आहे.
ह्या नाटकातील पदांसाठी 'आठवणीतील गाणी' ह्या संकेतस्थळाला भेट द्यावी.
